داستانهای کوتاه و بلند نوشته‌ی مهدی مقدمی طالمی

  اسم من مهم نیست . مهم اینه که از یه روزی به بعد، دیگه هیچ حرفی نزدم. نه به مامان، نه به بابا، نه به معلمم، نه به اون پسره که همیشه ته کلاس می‌خنده . فقط نگاهم می‌کردن. اولش فکر کردن مریض شدم. بعدش گفتن ادا در میارم. آخرشم بی خیال شدند . حرف زدن رو گذاشتم کنار چون حس کردم صدای من، صدا نیست. یه نویز اضافه‌ست وسط این همه شلوغی. انگار همه فقط بلدن بگن، نه اینکه بشنون. منم گفتم باشه، نمی‌گم. اصلاً چرا باید بگم وقتی کسی نمی‌خواد بشنوه؟ سکوت واسم یه‌جور پناه شد. یه قایق کوچیک وسط دریای داد و بیداد. تو سکوت، آدم صدای فکرش رو می‌شنوه. صدای خودش رو میشنوه . و مغز من پر از فکر بود . اولش آسون نبود . صبح که مامان اومد بیدارم کنه، طبق معمول گفت: «بلند شو دیگه، دیر شد ! » من فقط نگاش کردم. چشمام میخواستن یه چیزی بگن، ولی لب‌هام نه. اونم اخم کرد، گفت: «باز چه مرگته؟ دیشبم که تو خودت بودی . » دلم خواست بگم هیچی، ولی... خب، قرار گذاشته بودم. دیگه نمی‌گم . تو مدرسه سخت‌تر بود . معلم ادبیات اسمم رو صدا زد : « آرمان؟ صفحه‌ی بیست‌وپنج رو بخون . » بلند شدم. کتاب دستم بود. ولی دهنم بست...

  نسترن ساعت‌ها بود که به پنجره خیره مانده بود، بی‌آنکه چیزی بیرون باشد که نگاه کردنش ارزش داشته باشد. فقط سکوت. فقط سایه‌ی درخت خشک‌شده‌ای که دیگر حتی برای پرنده‌ها هم جذاب نبود . سه ماه از تصادف گذشته بود. سه ماهی که بیشتر شبیه به سه قرن بود. شوهرش، آرش، و پسر پنج‌ساله‌شان، امیرعلی، در آن جاده‌ی باریک کوهستانی ماندنی شدند و نسترن... با سوگ تنها شد . از آن روز، خانه برایش مثل یک جسم بی‌جان شده بود که هر شب نفس می‌کشید، صدا می‌داد، جیرجیر می‌کرد، گریه می‌کرد. مثل خودش. که در هردوی آنها چیزی تغییر کرده بود. آرام. نامرئی . اولین بار تغییر را وقتی فهمید که قاب عکس روی میز کنار تخت گم شد. همان عکس سه‌نفره‌شان در پارک، با بادکنک‌های رنگی و خنده‌ای که حالا انگار مال کسانی دیگر بود . فکر کرد قاب را شاید دور انداخته، شاید جا‌به‌جا کرده، شاید ذهنش یاری نمی‌کند تا بتواند آنرا پیدا کند. روز بعد، لیوان مورد علاقه‌ی امیرعلی نبود. لیوانی با عکس دایناسور سبز که همیشه با آن شیر می‌خورد. ناپدید شده بود. نه در سینک، نه در کابینت، نه حتی در سطل زباله . هفته بعد، دفتر نقاشی‌اش نبود. بعد، ...